(foto : undiscorvered Scotland)
De geschiedenis van de Benromach distilleerderij is er eentje in de rij van bijvoorbeeld BenRiach : rond de eeuwwisseling gebouwd, 1898 om precies te zijn. Op het moment dus de whiskyboom al op zijn eind was – maar wie wist dat toen? En dus gedoemd om na een kort leven alweer te sluiten. Het was Duncan McCallum die in 1898 het initiatief nam om Benromach te bouwen. Hij was toen al een succesvol ondernemer in de whiskybranche. Hij bezat onder meer de Glen Nevis (1877-1923) distilleerderij in Campbelltown. Om het plaatje financieel rond te krijgen, ging hij in zee met een wijnhandelaar uit uit Leith, zeg maar ‘Edinburgh plage’, Mr. Brickman. Het is altijd handig om al een afzetmarkt te voorzien. De distilleerderij was al in mei 1899 klaar voor productie, maar door het faillissement van Brickman bleef ze ‘stil’. Pas in mei 1900 werden de vuren onder de ketels ontstoken, maar nog datzelfde jaar werden ze alweer gedoofd. Ze was een paar jaar actief onder de naam Forres Distillery, maar in 1910 gingen de deuren van de distilleerderij, deze keer voor langere tijd, dicht.
Pas na de Eerste Wereldoorlog werd Benromach weer in gebruik genomen, maar niet om whisky te maken. Het waren brouwers die de plek nieuw leven inbliezen. Maar in 1931 ging de brouwerij op de fles. Toen de keet in 1937 opnieuw als distilleerderij in gebruik werd genomen, was ze de eerste distilleerderij die de stookketels rechtstreeks op een aardolie lieten werken. In dit tijdperk van steenkool een moderne beslissing. De distilleerderij ging in 1938 over in Amerikaanse handen, maar in 1953 fusioneerde het Amerikaanse bedrijf National Distillers met het Schotse DLC, en vormde de voorloper van het huidige Diageo. Benromach verdween in de portefuille van Scottish Malt Distillers (SMD). Deze liet de distilleerderij gedurende de jaren ’60 en ’70 flink moderniseren, tot in 1983 het doek opnieuw over het bedrijf valt. United Distillers (UD), de opvolger van DCL (de koepel van SMD), kampte met overproductie en sloot tussen 1983 en 1985 maar liefst 13 van hun distilleerderijen, waaronder enkele inmiddels legendarische namen als Port Ellen en Banff).
De Gordon & MacPhail Retail Shop in Elgin, Speyside
In 1993 koopt de onafhankelijke bottelaar Gordon & MacPhail de distilleerderij van Diageo (de opvolger van UD) over, alsook de nog rijpende vaten. Het merendeel van de installatie was toen al ontmanteld. Gordon & MacPhail had maar liefst 6 jaar nodig om de distilleerderij opnieuw operationeel te krijgen. Zo lieten ze twee nieuwe alambieken of ‘stills’ ontwerpen. De enige originele attributen uit de oude distilleerderij zijn de Spirit Receiver en de molen, een Boby Mill, om de mout te malen. Op 15 oktober 1998 – 100 jaar na haar oprichting – volgt de plechtige opening van de distilleerderij door Prins Charles of Wales. De koninklijke familie heeft een nauwe band met Gordon & MacPhail. In 2004 verschijnt de Benromach Traditional, hun eerste botteling. In 2009 verschijnt dan de Benromach 10, tien jaar nadat Gordon & MacPhail de distilleerderij heropende.
De distilleerderij probeert authenticiteit na te streven, en speelt met haar erfgoed en het erfgoed van whisky distilleren. Zo brachten ze verschillende expressies uit met ‘vergeten’ gerstsoorten (zoals het in de jaren ‘60 veel voorkomende Golden Promess), en brachten ze een geturfde variant uit (voor er op steenkool werd overgeschakeld, moutte men ook in Speyside op turf). In 2013 verdubbelt Benromach haar productie tot 500.000 liter alcohol per jaar. Slechts twee mensen werken in de productieafdeling van deze distilleerderij.
Update : 12/11/2015 © The Tulip Glass
Technische fiche :
Status : actief
Regio : Speyside (Morayshire)
Opgericht : 1898
Eigenaar : Gordon & MacPhail
Capacitieit : 500.000 liter alcohol/jaar
Website : http://www.benromach.com/
The Tulip Glass taste notes
The Tulip Glass Whisky Kaart
Daily expressions of sweet and sour 